De Koerden dromen al lang. Ze dromen van autonomie, van onafhankelijkheid.. Ze dromen er ook van aanvaard en erkend te worden in Turkije. Ze dromen van een democratische samenleving waar iedereen gelijk is, in Rojava, Syrisch Koerdistan.

Ondanks de oorlog blijven de Syrische Koerden werken aan hun project van een revolutionaire en democratische samenleving, waar elke burger inspraak heeft, waar mannen en vrouwen gelijk zijn, waar religie haar wil niet probeert op te leggen … Tussen dit idyllische project op papier en de realiteit gaapt natuurlijk een kloof. Maar kan het niettemin een model voor de hele regio zijn?

De Koerden hebben intussen heel andere kopzorgen, zoals het beheer van de kampen Roj en al-Hol, waar tienduizenden mensen wonen, hoofdzakelijk vrouwen, van wie de meesten nog steeds de ideologie van de terreurgroep IS aanhangen. En dan zijn er nog de kinderen, van wie er velen uit Europa komen, maar die de Europese landen nu niet graag terughalen. Er heerst nochtans een reëel gevaar. Indien men die kinderen aan hun lot overlaat, dreigen ze op hun beurt te radicaliseren. Intussen groeit in het kamp al-Hol de macht van IS … Is het daardoor dat Alexander De Croo onlangs aankondigde dat de Belgische kinderen moeten kunnen terugkeren naar België?